Column: Prullen aan waardevolle meuk

De twee DUPLO-treinen en de boormachine met snoer die hij onderhanden nam, zijn in stukken naar de milieu­straat afgevoerd. Het kapotte scherm van mijn mobieltje wilde hij ook wel pogen te vervangen. Met de hulp van AI achtte hij dat zeer wel mogelijk. Voor honderd euro zou de klus geklaard zijn, aldus de schermleverancier. Ik gaf mijn overmoedige zoon mijn telefoon, wenste hem succes en kocht een nieuwe voor € 125. Helaas werkt het zo. Maar niet altijd. De gitaarversterker, een ‘buizenbakkie’, van een vriend stopte ermee. Zonder al te veel technische kennis en ervaring, maar met de hulp van de betaalde versie van ChatGPT, klaarde hij de klus. Reparatie door een professional zou hem tweehonderd euro hebben gekost; nu was het met twee tientjes voor onderdelen gepiept.

Mijn overbuurman is nogal van de duurzaamheid. Hij wilde de tanden van een ‘good old’ handzaag laten slijpen. De man van de winkel die zagen verkoopt, verzekerde hem dat dat mogelijk is, maar dat een nieuwe zaag vriendelijker voor zijn klusbudget zou zijn. Overtuigd van zijn goede bedoelingen tikte mijn overbuurman de zes tientjes voor het slijpen af.

Mijn zwager is een fervent of, beter gezegd, een woest klusser. Hij begint niet aan een karwei; hij valt erop aan. Ofschoon hij bijzonder handig is, heeft gereedschap in zijn handen geen lange levensduur. Onlangs ruimde hij zijn garage annex werkplaats op en verzamelde een doos vol kapot elektrisch gereedschap, inclusief een gesmolten neushaartrimmer. Of ik er nog iets mee kon, eventueel voor onderdelen, dat was zijn vraag aan mij, aangezien hij ook mij geringschattend als nogal een duurzaamheidsminnend sujet beoordeelt. “Je mag het hebben”, zo prees hij zijn waardeloze waar aan. Om zijn geste niet te versmaden, nam ik de doos aan, zette die in de auto en reed naar de dichtstbijzijnde kleine vestiging van Hubo. Bij de Hubo, althans dat dacht ik, repareren ze desgewenst nog altijd apparaten. Dit zei de baas: “Toen we nog met zessen in de winkel stonden, hadden we er één die het wel leuk vond om dingen te herstellen, maar dat is al even geleden, nu doen we dat niet meer.”

Een webbericht uit 2022 vertelt me dat Karwei een samenwerking is aangegaan met Repair Café (RC). “Reparatie is de hoogste hergebruikstrategie”, luidt het motto van het onvolprezen RC. Na Hubo kachel ik dus met mijn goedgevulde doos naar de dichtstbijzijnde Karwei. Daar vraag ik een medewerker of ze nog steeds met RC samenwerken. Eerst verschijnen er denkrimpels op zijn voorhoofd en kort daarop een schamper lachje om zijn mond: “Ah ja, dat!” zegt hij. “Nee, dat is nooit echt van de grond gekomen.”

Edwin Timmers